باز مهری بی وصف؛ شوری بی دل انگیز از مشرق نور و شعور، خرامان و خوش خوشانه سر بیرون می کشد و عالم بی جان ر ا جان می بخشد و آفتاب نیز، با تلالو درخشان خود بر تقدس و پاکی مهر، مُهری از نور می زند.
خورشید، گل داده، آسمان پر از شادی است و فرش و زمین غرق پای کوبی عرشیان و ملکوت است. ستاره ها در بزم ماه نغمه ای دلکش سر می دهند و با فروغ چشمان خود خبر از عشق می دهد.

.... و در کشاکش این طراوت و این شادمانی بی مثل، شکافندۀ آگاهی ها و عاطفه ها پای به عرصه ی خاک می نهد و محمد پسر زیبندۀ سجاده ها، لب میچیند و گل از طراوت دم حیاب بخش او، شکوفه ی لبخند می زند و بهار در برابر همه ی طراوت آن سر به سجده می گذارد.
باقر، اختر پر فروز آسمان پر ستارۀ امامت، بر سینه ی آسمان رخ عیان می کند و می آید که علم و دانش را در پیوندی پایا با دین احمدی راهنما باشد و حقانیت اسلام را بر عالمیان و جهانیان نشان دهد.
باقر، فرزند عاشوراست، فرزند خورشید و ماه است، پروردیدۀ در آغوش مویه های شبانه است و خو کردۀ آینه های محزون اسارت است. باقر، امام پنجم و شکوه ماندگار آگاهی است.
ستاره ای که هم سوز کربلا دارد و هم دمساز نجواهای علی ثانی بوده است.
باقر، آمیزه ای از عشق و آگاهی است و مایۀ افتخار و مباهات پیروانش.
سلام و صلوات خدا بر او و پدرانش و فرزندانش، او که غریب و تنها بر قبرستان محزون بقیع، بقعه ای خاک آلوده دارد.