شاید آنچه که بیش از هر چیز سهیلا آرین را در دل ایرانی ها برد، صداقت در گفتارش بود، بانویی که قرآن را به مثابه یک عضو حیاتی بدن خویش در کنارش حس و لمس می کند. آیات قرآن را آیات زندگی می داند و ساعات عمر را تنها به حضور یگانه کتاب زندگی و سعادت بشر، با برکت می خواند. در تحویل نگاه تازه متولد شده این بانوی متحول شده که خود پناه به خدا و قرآن را رمز این صعود زیبا می داند، نگاه جالبی موج می زند و آن این است که؛ برای حضور در بیکران معنویت و بیداری قلب باید برخاست؛ فرصت حرکت های لاک پشتی گذشته است و باید انقلابی حرکت کرد...

 این ندای زنی است که اسلام، حجاب و پایبندی به دین پیامبر اعظم (ص) را با معرفت برگزیده است. امید است متولیان و مسئولان فرهنگی تبلیغی ما نیز این شتاب در بیداری قلب ها را درک کنند که اگر امروز ما برای نسل های انقلاب حرکتی نکنیم، دشمن فردا را برایمان خیلی دیر می کند

خانم سهیلا آرین از کودکی به آمریکا رفته، آنجا تحصیل و همانجا ازدواج کرده است. خودش می گوید همیشه متمول بوده اند و در زندگی اش چیزی کم نداشته است. یک روز که برای ورزش در پایین تپه ای که منزلش در آن قرار گرفته بود می رفته، نوار موسیقی هر روزه اش را برمی دارد تا در حین پیاده روی گوش کند.
نوار مذهبی با نوار موسیقی اشتباه شده بوده است. آیه ای از قرآن به گوش او می رسد و... و این ابتدای تحول شگرف در او بود. او اکنون در ایران است و بی قرار آموختن و دانستن و رسیدن. برنامه تلویزیونی کوله پشتی برای نخستین بار وی را به مردم معرفی کرد و گرایش او به معنویت، در سرزمینی که این نوع نگرش مجال کمتری برای ظهور دارد، مورد توجه جدی مردم قرار گرفت.
همراه همسرش به سازمان تبلیغات اسلامی آمده بود. یک جلد کلام الله مجید در دست داشت و آیاتش ورد زبانش بود. وقتی از نهج البلاغه می گفت، می شد رعشه شوق را در تمام جوارحش احساس کرد و انسان بی اختیار یاد کلام مولا در خطبه همام می افتاد که: «هکذا تصنع المواعظ البالغه باهلها»، حکمت های راستین با اهلش اینگونه می کنند...
 از حضورتان در تلویزیون و تاثیر آن برنامه بر مردم بگویید.
 اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدانا الله. اگر در برنامه تلزیویونی «کوله پشتی» جرقه ای به وجود آمد، خواست خدا بود در آن شب عزیز که میلاد حضرت فاطمه سلام الله علیها بود. من چیزی ندارم. خیلی فقیرم. کوچک تر از آنم که بتوانم چیزی پیشنهاد بدهم که باعث حرکت دیگران بشوم. ولی من بعد از صحبت هایم در تلویزیون فقط به یک نتیجه رسیدم و آن این بود که متاسفانه آنقدر قرآن در خانه های ما غریبه است و آنقدر ما با آن ناآشناییم که وقتی کسی پیدا می شود که کلام خدا را برای دیگران بیان می کند باعث می شود چیز جدیدی تلقی بشود. من آن شب حرفی از خودم نزدم چون می دانستم «کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام»، خداوند در سوره الرحمن فرموده اند همه چیز فناپذیر است. من از خودم «منیتی» ندارم. من همه چیز را با آیات قرآن جواب دادم. اگر حرفی دنیایی زده بودم هیچ وقت این طور تاثیر نمی گذاشت. خداوند مرا وسیله قرار داد که ما با قرآن، این کتابی که کاتالوگ زندگی ست بیشتر آشنا شویم.
من دنیا را به یک «کوچه دلربا» تشبیه می کنم و برای اینکه ازاین کوچه دلربا به سلامت به آخر کار در روز قیامت برسیم باید قرآن در دل و جان و پوست و گوشت ما رفته و غریب نباشد. حرف های من به دل نشست چون فطرتی توحیدی در وجود همه ماهاست.
 کمی هم درباره جامعه فعلی آمریکا و وضعیت مذهبی مردم در این جامعه بگویید.
 زندگی من در آمریکا در وادی دیگری بود. من د رآن محیط رشد پیدا کردم. در آنجا خداپرستی و توحید محور زندگی نیست. در آنجا اومانیسم بیشتر محور است. حالا یک ضرب المثل من به شما بگویم (myself and i me) همه چیز دور محور خود انسان می گردد؛ خانمی خیلی به راحتی می تواند به خودش اجازه بدهد که بعد از 66 سال زندگی چون دیگر از زندگی کردن با شوهرش لذتی نمی برد مثلاًبا او fun ندارد و به وی خوش نمی گذرد، خیلی راحت بیان بکند که من از عشق با شوهرم بیرون آمدم، یعنی دیگر عاشقش نیستم. و این برایش ملاکی می شود برای طلب طلاق و خیلی راحت طلاقش را هم می گیرد. حالا فرزند 17 ساله یا 30 ساله هم داشته باشد برایش هیچ مشکلی نیست. خداوند در قرآن می فرمایند که در مکان پاک گیاه پاک و طیب رشد می کند، اگر مکانش پاک نباشد نمی تواند رشد بکند. در چنین جامعه ای انسان از دوران بچگی تحت فشارهای جامعه است که ارزش های توحیدی را نشناسد و به جای آن انسان محور باشد. البته در آمریکا، هستند ایرانی ها و آمریکایی هایی هم که مشکلی ندارند، با اینکه در آن وادی بوده اند و بزرگ شده اند، ولی متاسفانه خیلی اندک اند. با این حال الحمدلله این افراد ]مصداق [ «ثم استقاموا...» هستند.
 به نظر شما آیا می توان در جامعه ای که محورش اومانیسم است به گرایش های معنوی عمیق و گسترده امیدوار بود؟
 والله اعلم. نمی دانم. مطمئناً این امیدواری هست. باید یادمان باشد دوره ما دوره آخرالزمان است. الله یهدی من یشاءالی صراط مستقیم. من چیزی از خودم نداشتم که این ندا را بشنوم.
مطمئنم هر روز خداوند منادیان را می فرستد که به سویش دعوت بکنند. این هدایت قطعاً می تواند از این بیشتر هم باشد، چون برای خداوند که کاری ندارد. «کن فیکن.» دلش بخواهد تمام جامعه را هدایت می کند ولیکن این ضد خواست خداست، چون دنیا دارالامتحان است، به یک سالن بزرگ می ماند که ما را آورده اند و بر روی یک صندلی تکنفره نشانده اند، یک کتاب هم به دستمان داده اند، یک معلم هم به نام حضرت محمد صلی الله علیه و آله برایمان تعیین کرده اند. معلوم هم نیست چقدر وقت و اجازه داریم بر روی این صندلی ها در این سالن بنشینیم. به ما گفته اند در این سالن اجازه دارید بنشینید و این کتاب را بخوانید. ما به جای اینکه مشغول مطالعه بشویم، کتاب بخوانیم، در آن تدبر و تعقل بکنیم (افلا تعقلون؟) متأسفانه فقط فکرمان به این است که «صندلی» این رنگی مال من است...، دیوار اینجا نم دارد...، دیوار آنجا صاف است... سالن چقدر بزرگ است!...» با این فکرها دوره امتحان هم تمام می شود و به ما درحالی که دست خالی هستیم می گویند پاشو!
 خانم آرین! علاقمندی های شما قبل از اینکه این تحول در شما صورت بگیرد شاید برای بعضی ها جالب باشد. آیا واقعاً از کودکی تان تا سن تحول دغدغه های مذهبی نداشتید آیا فقط مسایل روزمره زندگی را دنبال می کردید؟ یا اینکه از اول این گرایش در شما وجود داشت؟
 یادم می آید که 12-13سالم بود یک بار در مجلسی کتاب خدا باز شد و شدیداً احساس نزدیکی کردم. ولی این امکان برایم فراهم نبود که این طور پرورش پیدا کنم یا بفهمم چرا احساس نزدیکی کردم.
درد جهل خیلی دردناک است؛ «درد ندانستن که نمی دانم.» من در سن 16 سالگی سال دوم دانشگاه را گذرانده بودم. 18 ساله شده بودم که لیسانس گرفتم. در تمام زندگیم دویدم برای برتری دنیایی؛ برای رسیدن به هیچ. دلم از این می سوزد که برای اینکه ربم و پروردگارم را پیدا کنم هیچ ندویدم. از پیامبر حدیثی داریم کسی که در جوانی به خدا روبیاورد آینده اش گارانتی شده است. خوب این حدیث هیچ وقت شامل حال من نمی شود. من چیزی نداشتم به غیر از همین نماز که معنی اش را هم نمی فهمیدم، ولی تنها باند اتصال من با خدا همین بود. دلم می سوزد که دوران بارداریم قرآن بلد نبودم تا برای بچه هایم بخوانم.
 گویا قرآن همیشه همراهتان است. این یک توفیق است که شما در اولین آشنایی جدی تان با این مسیر، با متون اصلی اسلام آشنا شدید. برایمان بفرمایید با چه متونی مأنوس هستید؟
 روزی که فهمیدم هیچ ندارم یک دفتر و یک قلم نو (برایم خیلی مهم بود که نو باشد) خریدم و رفتم پارک نیاوران و شروع کردم با خداوند صحبت کردن. حس می کردم که همه چیز باید ثبت شده باشد. همه چیز باید نوشته شده باشد. به خدا نوشتم: «آمدی همه چیز مرا از من گرفتی، زندگی مرا تکان دادی، همه چیزم شکست، من مردم، حالا مرا زنده کن، روش زندگی را به من یاد بده.» هیچ وقت یادم نمی رود چقدر سریع نوشتم. فارسی من در سطح پایین بود. اصلا توان کتاب خواندن نداشتم. یعنی یادم می آید اولین کتاب ایرانی که قبل از این موضوع دستم گرفتم یک پاراگراف 5-4 خطی بود، 5 دفعه آن را خواندم تا بتوانم درک کنم، تا اینکه خداوند نهج البلاغه را در دامن من گذاشت و مرا دگرگون کرد.
 اولین کتاب بود
بله اولین کتاب.
 این کتاب چگونه به دستتان رسید؟
 اتقواالله یعلمکم الله. من اصلا نه کسی را در ایران داشتم نه احساس نزدیکی به کسی می کردم. نه کسی را داشتم که این راه را رفته باشد که از او سؤال بکنم. از ایران هم بیزار بودم، قرار بود ما بیاییم ایران که فقط به همسرم ثابت کنم اینجا جای ما نیست، برگردیم. بنابراین در حال خوبی نبودم. همه چیز غریب بود. زبانم شده بود فارسی. مثلا «پوند» شده بود کیلوگرم، «مایل» شده بود کیلومتر.
یک روز یکی از دوستان من به من زنگ زد و گفت: من یک جا رفتم که ایشان فقط از عشق حرف می زد، جای تو را آنجا خالی دیدم، بیا بریم به این کلاس ها. گفتم: کجاست؟ گفت: حسینیه ارشاد. من هیچ شناختی از این کلاس ها نداشتم، همین طوری رفتم. اولین بار آنجا نهج البلاغه به من معرفی شد. من نمی دانستم که اصلا کتاب نهج البلاغه چی هست. همه علل و اسباب را خداوند خودش پیش پای انسان می گذارد. این اولین استاد من مادر یک شهید بود. انگار که خدا گفت تو خواستی من هم در اختیارت گذاشتم...
هر وقت یاد گذشته ام می افتم این جمله قرآن به ذهنم می آید که «ساءت مصیرا.»
 با قرآن کی آشنا شدید؟
 وقتی نهج البلاغه تمام شد. من وقتی نهج البلاغه را می خواندم با تمام وجود به من تزریق می شد. فارسی من خیلی ضعیف بود. کلام مولا خیلی تدبر می خواهد. خیلی قوی است. خیلی تفکر می خواهد تا آن را درک کنید که چه فرموده اند. ولی من می خواندم و با ماژیک زرد قسمت هایی را برجسته می کردم. چون فکر می کردم دیگر از این جمله قشنگ تر وجود ندارد. می آمدم سطر پایین آن را هم مشخص و برجسته می کردم. تمام کتاب من زرد شده بود، چون همه اش شیرین بود. نامه امام علی علیه السلام به پسرشان امام حسن علیه السلام همه اش درس بود برای من. حکمت ها هم همینطور بود و حس می کردم که تمام وجودم را گرفته است. خیلی برایم شیرین بود. دقیقاً وقتی نهج البلاغه تمام شد قرآن به من معرفی شد. (با لبخند می گوید:) فقط خدا.
در کشور ما افراد از سنین پایین آموزش های معارف اسلامی می بینند. برای شناخت نهج البلاغه و قرآن، هزینه و برنامه ریزی می شود. ویژگی و اهمیت کار شما در این است که بدون هیچ پیش زمینه و آموزش های قبلی به چنین دریافتی رسیده اید. این ویژگی از کجا حاصل شد و دلیلش چه بوده است؟
 یکی از کارهایی که خیلی دقت داشتم این بود که هیچ کس دیگر را به این رابطه زیبا راه ندهم. وقتی حجاب را انتخاب کردم خیلی برای من سخت بود. اسماعیلم را ذبح کردم. در آمریکا وقتی اولین بار با حجاب شدم، همسرم از من دلیل کارم را پرسید. خیلی جدی به او گفتم: این رابطه بین من و خداست، به شما هیچ ربطی ندارد، نه می خواهم مرا تحسین کنی، نه می خواهم به من بگویی دوست داری یا نداری. باور کنید به این قرآن قسم می خورم وقتی کسی از من تعریف می کند من تمام وجودم مورمور می شود. آنقدر که از «نفس»ام می ترسم نمی خواهم یک لحظه حس بکنم که کسی دارد او را چاق می کند. اعوذ بالله
من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم، محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم، تریهم رکعا سجدا یبتغون فضلا من الله و رضوانا، سیماهم فی وجوههم من اثر السجود...
 شما در خارج از کشور بودید و با مفاهیم عادی مسلمانی برخورد داشتید که یک دفعه متحول می شوید و یکسری مفاهیم مثل مبارزه با «نفس»، «منیت» و... برایتان برجسته می شود و می گویید من به اینها رسیده ام. خب اینها کلماتی کلیدی است که در تمدن اسلامی شکل گرفته و مدت ها زمان برده تا مفهومی مثل مبارزه با نفس در این فرهنگ جا بیفتد. شما می گویید این دریافت را با یک حادثه کاملا تصادفی (اشتباه شدن نوار موسیقی با نوار قرآن) به دست آوردید و به این حقیقت رسیده اید که مثلا باید منیت خودتان را کنار بگذارید و یک خود دیگر بسازید، خود «مرده»تان را کنار بگذارید و خودتان را یک بار دیگر زنده کنید. من می خواهم بپرسم که برای اولین بار خودتان به این مفاهیم پی بردید؟ اصلا نشنیده بودید چیزی به نام «نفس» و چیزی به نام «منیت» وجود دارد؟ یعنی در همان اتفاق به آنها رسیدید یا به مرور آشنا شدید؟
نه، در همان اتفاق بود.
 یعنی یک دفعه متوجه شدید که خواهش های این «نفس» را باید کنار بگذارید؟
 همانجا در سکوت بود. من کلماتی را که از نوار پخش می شد نمی فهمیدم. ناراحت بودم. ولی خدا را شکر که تنبلی کردم از تپه برگردم بالا نوار را عوض کنم و نوار درست را بردارم. و این بزرگ ترین رحمت خدا برای آغاز تحول در من بود.
 خانم آرین هیچ وقت احساس کرده اید ممکن است روزی خداوند این توفیق را از شما بگیرد و باز شما به گذشته برگردید؟
 بله خیلی. هر روز فکر می کنم. هر روز دعا می کنم. ولی همان اولین روزی که حجاب را انتخاب کردم دعا کردم که خدایا اگر یک روزی خواستی این حجاب دومرتبه از سر من برداشته شود آن روز را آخرین روز عمر من قرار بده که دیگر اقلا با جهل از این دنیا نروم. هر روز دعا می کنم که مرا ثابت قدم نگه دارد. نفس من 24ساعته در دستم است. قلاده اش را گرفته ام.
 در زمینه تفسیر قرآن هم مطالعه دارید؟
 بله این روزها دارم می خوانم.
 چه تفسیر هایی می خوانید؟
 من در منزل تفسیر نور، تفسیر بانو امین و تفسیر نمونه را دارم. دوست دارم المیزان را هم بفهمم ولی هیچ وقت نگرفتم چون می دانم کلامش خیلی سخت است. در این دوره جدید تفسیر آقای بهرامپور را کار می کنم. تفسیر ایشان را خیلی دوست دارم چون نظر همه تفسیرهای دیگر را هم mention می کند مثل تفسیر فخر رازی را. نکته هایی که فخر رازی داشته و نیز نظرات مفسران اهل سنت را هم ذکر می کند بعد آنالیز و تحلیل می کند که خیلی برای من شیرین است. ولی بیشتر روی تفسیر نمونه کار کرده ام. وقتی آیه ای خیلی به قلبم نزدیک می شود و دلم آن را لمس می کند، تفسیر بانو امین را هم مطالعه می کنم.
 تمدن اسلامی مانند درختی بود که شاخه های مختلفی پیدا کرد. «مثل کلمه طیبه کشجر طیبه اصلها ثابت و فرعها فی السماء.» اصلش قرآن است ولی معارف این قرآن وقتی در تمدن اسلامی رشد کرد مانند درختی شاخ و برگ گرفت که از جمله آن شاخه ها عرفان اسلامی است. عرفان اسلامی شاخه های فراوان دارد که یکی از این شاخ و برگ ها در شعر و ادب فارسی تجلی پیدا کرده است و یکی از زیباترین شکل های بیان عرفانی در ادبیات ما جلوه گر شده است. به طور خاص با حافظ و بخصوص مولانا که ادبیاتش در آمریکا در دهه اخیر شناخته شده است، چه مقدار ارتباط دارید؟
 بله، حافظ خیلی از چیزهایی را که قلب من لمس می کند بیان می کند.
 به پیچیدگی مفاهیمش می رسید؟
 بله. من نمی دانم چه کسی یادم می دهد ولی می فهمم. تفسیر کار راحتی نیست که شما اصل مطلب را بگیرید. حالا حافظ و مولانا جای خودش، ولی تفسیر قرآن که من به طور روزمره با آن سروکار دارم کار راحتی نیست.
 اشعار حافظ را قبل از تحولتان هم می خواندید؟
 نخیر، اصلا نمی خواندم. من فارسی را خوب بلد نبودم. می شناختم ولی اصلا هیچ وقت کتاب فارسی نمی خواندم، چون من خیلی کوچک بودم که از ایران رفتم.
 می خواهم جواب این آخرین سؤال در واقع حرف دل شما باشد. مخاطبان شما شاید احساس کنند که ویژگی ای را که در شما وجود دارد، ندارند. یعنی به هر حال در شما یک چیز ویژه ای وجود داشته که یک اتفاق و الهام درونی ای در شما اتفاق افتاده یا یک ندای قلبی به وجود آمده است. بین مردم این اتفاق خیلی به ندرت ممکن است پیش بیاید. یک جمله موثر بگویید که احساس می کنید می تواند برروی کسانی که صحبت شما را می خوانند تأثیر بگذارد.
 تنها توصیه من این است که واقعا بیدار بشویم. من به قلبم اتکا می کنم و می دانم همیشه حقیقت را می گوید. به من دروغ نگفته است. می دانم دوره آخرالزمان است. من قشنگ سرعت را لمس می کنم. لمس می کنم ساعت را که همینطور سپری می شود، حتی حین قرآن خواندن. اصلا برکت ساعت ها خیلی کم است. مواظب باشیم. بیدار باشیم. دنبالش برویم. به حرف های دلمان گوش بدهیم. اینها حجت های حقیقی است. خدا با تمام وجودش دارد همه را صدا می کند. ممکن است ندانیم چه جور شروع بکنیم، ولی کسانی هستند که دارند خدمت می کنند، مردم را دعوت می کنند، باید انقلابی حرکت کرد. دیگر نمی تونیم لاک پشت وار حرکت کنیم. وقت نیست. می دانید چه می خواهم بگویم؟دیگر وقتی نیست

منبع:کیهان