رمضان یعنی تبلور «وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی» در کالبد خاکی انسان!
یعنی حلاوت وصلی دوباره با روح پاک عاشقی و شیدایی؛ یعنی گستردن دل در لحظات سبز مناجات به روی احساسات لطیف....
رمضان یعنی گشودن سجاده بندگی در خراب آباد فراق و هجران و یافتن ندای ملکوتی «اُدْعُونِی اَسْتَجِبْ لَکُمْ»

رمضان یعنی پس از دویدن در سراب ها و یافتن تباهی ها؛ رسیدن به حلقه مفقود شده از مدار مهربانی و یافتن انعکاس ندای مستجاب شد? ما به سوی ما!

 الهی... یا اَسْمَع السامِعین... رمضان آمد و من دوباره با کوله باری از نیاز آمده ام که جرعه ای از آغوش گرم مناجاتت را به دل نا آرامم بچشانی و تصویر شیرینی مقام وصال را به کام افکار و اعمالم نشان دهی... و من آمده ام تا مهمان لحظه های سبز بی خویشتن شوم تا از بلندای آسمان، این پنجر? هفت رنگ رؤیایی که بارگاه همیشه گسترده ملائک است، بال بگشایم و پر بسایم به مدار عشقت تا دور دست تکامل و عرفان!
مرا دریاب یا سَتَّار َالعُیُوب تا پهن دشت پیکرم که فرسوده از علف های هرز کوته بینی و کج نگری شده را با حضور سبز و روحانی ات بیامیزم!
قنوتم را ببین که نیازم را به نمایش می گذارد در آسمان آبی عظمت تو و از برهوت کلمات نجاتم ده که هیچ واژه ای گویای احساساتم نیست!
یا ربَّ النُور العَظیم ... در ماه آفتاب آفرینی مرا با نور خویش تجلی ده؛ در نور مهمان کن؛ با نور بیامیز؛ با نور متولد کن و با نور بمیران... یا نُورَ الْمُسْتَوْحِشینَ فِی الظُلَم...