مهدی جان.،
دیدی چه ظالمانه تلألؤ خورشید زرین سامرا را از ما گرفتند.
دیدی خانه ات و عبادت گاهت چگونه در غبار کینه و دشمنی نشست.
دیدی که چگونه قلب مشتاقان تو در حرارت این مظلومیت و غربت بزرگ ذوب شد.

مولای تنهای من!
حرمت حریمت را پاس نداشتند، احترام قدمگاهت را نگه نداشتند و منزل فرشتگان مقرب الهی را ویران کردند.
چه دردی جان کاه تر و چه مرثیه ای جان سوز تر از این می توان یافت.
ای منتقم و ای دست حق، از آستین غیبت بیرون بیا و حرمت یاس را به کوچه های ما برگردان، هنوز مادرت برای نام علی سیلی می خورد.